Kerstgevoel

Tinus slurpte van zijn koffie. Hij was eigenlijk volop in de tuin aan het werken maar zat nu even binnen bij zijn vrouw Rietje voor een korte pauze. Ze waren al meer dan vijftig jaar samen: Tinus en Rietje. Vroeger was Rietje de baas in huis en Tinus was dat buiten. Gelukkig hadden ze al die jaren een grote tuin gehad. Niet dat Tinus niet graag bij Rietje was. Integendeel. Maar soms was het wel eens fijn geweest dat ie Rietjes almaar durende gekwebbel even kon ontvluchten. Daar was nu geen reden meer toe. Rietjes slechte gezondheid had haar het zwijgen opgelegd. En nu zorgde Tinus voor haar. Deed alles buiten maar ook binnen. En hij haalde de boodschappen.

Vanochtend nog was ie bij de bakker geweest. Had ie zich staan ergeren aan twee kakmadammen die zich hadden beklaagd aan het gebrek van een kerstgevoel vanwege de hoge temperaturen. En ja, hij moest ze wel gelijk geven: het was uitzonderlijk zacht. Nog nooit had hij in al de jaren zijn gras nog gemaaid op 21 december. Dit jaar wel. Zijn toverhazelaar stond al in bloei! Door het zachte weer was hij nu wel aardig bij met zijn tuinwerk: zijn fruitbomen waren al gesnoeid en hij had al het blad al weg. In de moestuin had hij zijn rabarber verplant want dat kon het best in december gebeuren. En in zijn koude kas had Tinus al spinazie en veldsla gezaaid. Toch zou het nog wel gaan vriezen, dacht ie, want de natuur hiel zichzelf altijd  in evenwicht, was zijn ervaring.

,,Kerstgevoel’’, verzuchtte Tinus, terugdenkend aan de kakmadammen bij de bakker. Dat ie Rietje nog steeds in haar fonkelende oogjes kon kijken: dat was zijn kerstgevoel. Of het nou koud was of niet.

Jack van Haperen